چه غریب ماندی ای دل ! نه غمی, نه غمگساری
نه بــــه انتـــــــظار یـــــــاری, نه ز یـــــــــار انتظاری
غـــــــــــــم اگر به کوه گویـــــــم بگریــــــــزد و بریزد
که دگــــــــــر بدین گرانی نتـــــــــوان کشیــد باری
چه چـــــــــــــراغ چشم دارد دلم از شبان و روزان
که به هفت آسمانش نه ستــــــاره‌ای است باری
دل من ! چه حیف بودی که چنین زکــــار مانـــدی
چه هنــــــــر به کار بنــــــدم که نمانـــد وقت کاری
نرسیـــــد آن که ماهـــــی به تو پرتـــوی رســــاند
دل آبگینـــــــــه بشکن که نمــــــــاند جز غبــــاری
همه عمــــــــــر چشم بودم که مگر گلی بخنــدد
دگر ای امیـــــــد خون شو که فـــــــــرو خلید خاری
سحرم کشیده خنجر که: چرا شبت نکشتـه‌ست
تو بکش که تــــا نیفتــــد دگــــــرم به شب گذاری
به سرشک همچو باران ز برت چه برخـــورم من؟
که چو سنگ تیره ماندی همه عمــــر بر مــــزاری
چو به زندگان نبخشــــی تو گنــــــــاه زندگــــانی
بگذار تا بمیـــــــــرد به بر تــــــــــو زنـــــــــده واری
نه چنان شکست پشتم که دوباره ســـــــر برآرم
منــــم آن درخت پیری که نداشت بــــرگ و باری
سر بى پنـــــــــاه پیـــــــــری به کنار گیـــر و بگذر
که به غیر مـــــــــرگ دیگر نگشـــــایدت کنــــاری
به غروب این بیابـــــــــان بنشین غـــــریب و تنها
بنگر وفـای یــــــــــاران که رهــــــــــا کنند یاری...
ه.ا.سایه
با سپاس از همه ی عزیزان خواهشمندم نظر خودتان را بیان فرمایید.پاينده ایران
